5th week blues

Ok.. deze keer zal ik jullie geen valse beloften maken. Ik weet inmiddels dat ik, wanneer ik eenmaal begin met typen, de beschrijvingen, anekdotes en ideeën blijven komen en ik uiteindelijk niet eens toekom aan alles wat ik wil vertellen (ik heb daarom besloten mezelf te beperken tot een blog eens de zoveel weken). Dus bij deze, je bent gewaarschuwd!

Misschien heb je het al opgemerkt maar, zoals sommige mensen op maandag gehaktdag hebben, is maandag voor mij mijn vaste ‘blogdag’. De reden hiervoor is dat op maandag, ik zojuist verlost ben van alle deadlines (deze liggen namelijk op vrijdag en maandag rond lunchtijd) en nog het gevoel heb dat ik het mezelf kan veroorloven in de middag al mijn ervaringen van de afgelopen paar weken op papier te zetten (vervolgens loop ik qua leeswerk een dag achter op mijn medestudenten, maar dat terzijde. There is never such a thing as a free lunch ;). Ik denk dat ik er een gewoonte van ga maken om er iedere keer een paar economische termen doorheen te gooien.).

Omdat ik tot nu toe nog niet zoveel aandacht heb besteed aan mijn studie in mijn blog zal ik daar vandaag mee beginnen (voor de duidelijkheid, dit geldt alleen voor mijn blog, en dit is totaal niet representatief voor mijn leven hier in Oxford, maar dat zul je hieronder zo lezen). Hoewel mijn studie de eerste weken allemaal nog leuk, aardig en vrijblijvend was, en ik overdag een beetje kon studeren en elke avond een bioscoopje kon pakken, uit eten kon gaan of een biertje kon gaan drinken in een van de vele pubs hier, begon vanaf week 1 (dus toen mijn ‘echte’ vakken begonnen en mijn wiskunde introductiecursus afgelopen was) het serieuze werk en moesten we elke week twee opdrachten inleveren. Meestal is elke week een van deze twee wel te doen (econometrie is, verassend genoeg, tot nu toe nog niet erg lastig) en is de andere erg pittig, en soms zelfs onmogelijk! Een goed voorbeeld hiervan is de wiskunde opdracht, die we vanochtend in moesten leveren. Heb met veel studiegenootjes een groot deel van het weekend in de bieb doorgebracht, en hoewel niet alle opdrachten van de problem set onmogelijk waren, zijn natuurlijk juist degene die beoordeeld zullen worden de boosdoeners. Uiteindelijk had ik na een aantal uur substitueren, herschrijven en differentieren een uitkomst, bleek dat ik een klein foutje had gemaakt waardoor in mijn uitkomst mijn sign de andere kant op was, waardoor het resultaat precies tegenovergesteld was van wat we moesten krijgen (frustrerend! Het zit me nog steeds erg hoog zoals je wel leest ;)). Maar goed, ik probeer vaak te denken, het zijn slechts opdrachten, het heeft geen zin om je te druk te maken als je er niet uitkomt (vooral niet omdat sommige professoren letterlijk tijdens college zeggen dat slechts een enkeling deze opdracht op zal kunnen lossen en veel van mijn medestudenten dezelfde frustraties hebben als ik) en dat de wereld niet vergaat als je er niet uitkomt. Maar toch, als perfectionist zijnde (en dat zijn de meeste studenten hier, zoals ik vandaag ook weer kon horen aan hoe iedereen zijn weekend had besteed of hoeveel uur slaap ze afgelopen nacht hadden gehad), wil je het toch altijd oplossen, en blijf je soms tevergeefs nieuwe manieren proberen om eruit te komen.

Desalniettemin, ondanks de wekelijkse frustraties van de opdrachten, vind ik het wel echt geweldig om hier te studeren en telkens te worden uitgedaagd om net iets verder te gaan dan de gebruikelijke voorbeelden in de tekstboeken. Daarnaast geniet ik er ook echt van om me met een boek in de bieb te settelen en lekker de tijd te nemen om alles te lezen en opgaven te maken. Ook zijn bijna alle dingen die we hier krijgen nieuw voor mij, zijn onze professoren over het algemeen erg goed in het geven van lectures en zijn ze daarnaast vaak ook harstikke bekend!

Over bekend gesproken, wisten jullie dat Emma Watson (ja inderdaad, dat is Hermelien uit Harry Potter) hier sinds afgelopen jaar studeert? Grappig he, in een stad die zo uit een Harry Potter film lijkt te komen (of andersom), studeert de enige echte Hermelien Griffel. Nu zou je misschien denken dat zoiets hier niet zoveel aandacht krijgt, maar werkelijk, dit is het nieuwtje van de gehele term denk ik. Elke week (of ik denk zelfs wel een aantal keer per week) is er wel iemand die haar naam laat vallen tijdens een gesprek omdat ze weer ergens gespot is. Vorige week zat ze bijvoorbeeld alleen in de bar van haar college. Echt... wanneer ik daar alleen zou zitten zou iedereen denken, prima... iedereen zit welleens alleen, maar als Emma Watson ergens alleen zit is dat echt hot news! Ze zou eens moeten weten hoeveel mensen over haar praten haha (en specifiek hoeveel jongens)!

Maar om nog even kort terug te komen op mijn studie en ook de titel van mij blog nader toe te lichten. In een van de eerste weken hier vertelde een van mijn huisgenoten mij over the 5th week blues. Omdat het collegejaar hier uit 3 terms bestaat van 8 weken die over het algemeen erg intensief zijn, schijnen veel studenten hier ’last’ the hebben van een 5th week blues. Je bent net over de helft van de term, maar hebt nog steeds een aantal weken te gaan en vaak begint het werk zich dan op te stapelen. Ik dacht dat ik hier geen last van zou krijgen, maar nu, inderdaad in week 5, begin ook ik stiekem de weken (en dus alle opdrachten en bijbehorende deadlines) af te tellen. Zoals je al leest, denkt en spreekt iedereen hier in weken. Ik voel me soms net een gevange, zoals ik de afgelopen weken afstreep en de weken die nog komen moeten tel. Gelukkig gaat het allemaal nog prima, maar toch kijk ik uit naar het einde van de term wanneer ik 4 a 5 weken vrij ben en alle tijd heb om zelf te studeren en de deadlines je niet constant achtervolgen (er zijn dan overigens ook talloze end of the term feestjes :)).

Maar genoeg over mijn studie, geloof dat ik hierbij mijn vorige blogs wel heb gecompenseerd toch? ;) Vorige keer heb ik al een aantal van mijn hobbies aangestipt zoals, fietsen, feesten en studeren, maar ben nog niet toegekomen aan het eten hier, wat echt ontzettend goed en vaak heel goedkoop is! Bijna elk college verzorgt voor al zijn studenten ontbijt, lunch en diner en in het weekend vaak brunch (ja, dan hebben ze het echte English breakfast.. ze eten dat hier dus niet elke dag zoals sommigen vaak denken (althans, niet de mensen die ik ken)). Vaak kan je hier dus voor 2 pond een warme maaltijd krijgen (ook tijdens de lunch) en op sommige colleges kan je zelfs voor 3 pond een geheel drie gangen diner nuttigen. Helaas kan je niet zomaar op elk willekeurig college gaan eten, maar moet je vaak uitgenodigd worden door iemand die bij dat college hoort. Gelukkig is de college achtergrond van mijn medestudenten erg divers en daardoor heb ik al op verschillende colleges mogen lunchen of dineren. Gisteren bijvoorbeeld hadden we formal dinner op University College met een aantal studiegenoten (zie fotos) en hier krijgen we dan voor ongeveer 5 pond een drie gangen diner geserveerd (wat vaak niet onder doet voor een driegangen diner in een restaurant!!). Iedereen zit dan aan lange tafels in de vaak erg mooie en oude dinning hall en draagt zijn gown en is formeel gekleed (dresscode verschilt trouwens ook per college). Op zulke momenten denk ik altijd, wat ben ik toch blij dat ik hier in deze mooie en traditionele stad studeer! Voor en na het eten moet iedereen trouwens ook even gaan staan en is er een moment stilte terwij de principal van het college iets in (vaak) Latijn zegt. Op deze momenten wanneer iedereen stil moet zijn en op moet staan, loop ik altijd wat achter en wil ik op dat moment net iets naar mijn tafelgenoot roepen. Maar goed, zoals je begrijpt kom ik hier dus niks te kort met alle verschillende eetgelegenheden.

Iets anders leuks, vorig weekend had ik mijn eerste bezoek! Papa, mama en Arjan (mijn broertje) kwamen een weekendje langs. Het was heel leuk, maar aan de andere kant ook vreemd om hen hier te zien, omdat tot dan toe, mijn Oxford leven een soort van gescheiden was van de mensen en mijn leven in Nederland. Het was wel echt ontzettend leuk om hen alle plekken te laten zien waar ik mijn tijd doorbreng (dus departement, college, huis, pubs en de mooie parken hier) en de mensen waar ik mee omga. Daarnaast hebben zij ook de foto van mij tijdens het roeien gemaakt (zie hieronder)!

Dan, om af te sluiten, want ik zie dat mijn verhaal alweer veel te lang aan het worden is, nog iets over de Helllo Queen bob vorig weekend, ter ere van Halloween, op St. Anthony’s college (hoewel ze hier eigenlijk elke week wel een reden vinden voor een feestje, misschien kan ik beter zeggen ter ere van zaterdagavond). Ook deze bob scheen weer dé bob van de term te zijn... dus daar moesten wij bij zijn natuurlijk!

Echter, hierbij werd opnieuw geadviseerd een uur vooraf te gaan queuen (inderdaad, omdat het zo’n belangrijke bezigheid is in Engeland hebben ze voor wachten in een rij zelfs een werkwoord. Het is hier namelijk doodnormaal om twintig minuten in de rij te staan voor een kassa in de supermarkt. Ze hebben hier duidelijk nog nooit gehoord van 3 mensen in de rij, kassa erbij (zelfs niet van 20 mensen in de rij kassa erbij)). Nu zul je denken dat, na het drama van onze vorig queue poging bij de Sexy Subfusc bob, ik niet nog een keer een aantal uur in de rij zou gaan staan om vervolgens niet binnen te komen. Maar om eerlijk te zijn, het queuen vorige keer niet eens zo verschrikkelijk (met wat wijn en gezellig mensen is het eigenlijk best gezellig!) en dus besloot we het er opnieuw op te wagen. Deze keer hadden we een nieuwe techniek. Omdat we maar met zn vieren gingen queuen, konden we heel sneaky doen alsof we mensen vooraan in de rij kenden en dan met zn tweeën daar gaan staan. Vervolgens sloten de andere twee een paar minuten later aan (iedereen doet of probeert dit trouwens, dus zo gemeen was het niet ;)). Deze keer pakte onze queue poging in ieder geval beter uit en stonden we na ’slechts’ een uurtje wachten al op de dansvloer. Nu heb ik nog niets verteld over de dresscode, maar je raad het al met het Hello Queen thema, mannen moesten verkleed gaan als vrouwen en vrouwen omgekeerd (liefst ook nog met een Halloween tintje). Echt waar, je denkt misschien die Oxford studenten zijn heel serieus en doen nooit eens gek, nou met de bobs, die eigenlijk altijd verkleedpartijtjes zijn, pakt iedereen echt uit. Deze keer leek het alsof ik in een travestieten club was beland. Hoewel de vrouwen over het algemeen redelijk conservatief gekleed gingen (zo ook ik met enkel een snor en stropdas. Zie fotos.) gingen de mannen vaak helemaal los. Bijna allemaal droegen ze net iets te korte rokjes, panties en sommigen hadden echt uitgepakt en hadden hun benen geschoren en droegen plateauzolen of hakken. Echt ik keek mijn ogen uit! En een dergelijk verkleedpartijtjes vind eigenlijk elke week wel plaats op een van de colleges, het is hier dus net elke week carnaval! Komend weekend is het, opnieuw op St. Antony’s college, Brazilian night, dus wie weet in mijn volgende blog kan ik jullie alles hierover vertellen!